De “perfecte” bevalling

Ik had in de nacht van 22-05-23 op 23-05-23 al heel onrustig geslapen, misschien was dit al wel een voorteken maar hier had ik verder niet bij nagedacht. Achteraf dacht ik hier pas aan.

In de ochtend van 23-05-23 werd ik wakker rond 6.30 uur en dacht ik een beetje vruchtwater te verliezen. Ik was 38+2  zwanger dus ze mocht al komen. Het bleef bij 2x een beetje wat verliezen maar ik had verder nergens last van en ook nog geen weeën. Ik dacht misschien heeft het met stress te maken. We zijn druk bezig met een verbouwing want er werden kunststof kozijnen geplaatst bij ons. Ik besloot om 9.00 uur de verloskundige toch maar te bellen om te checken of het ook echt vruchtwater was. De verloskundige kwam rond 11:30 langs en heeft alle checks gedaan. Hier kwam niet uit dat het vruchtwater was, dus we dachten dat het gewoon goed aan het rommelen was. Want we hadden verwacht dat ik overtijd zou lopen vanwege een kleine baby.

Om 12:00 kreeg ik toch wat krampjes en dacht: zullen dit dan de eerste tekenen zijn? Ik had geen idee. Het is ons eerste kindje dus ging ik weer rustig op bed liggen voor zover dat kan tijdens z’n verbouwing. Ik heb het even aangekeken en om 12.26 uur zei ik tegen mijn man dat hij toch maar even boven bij mij moest blijven want het was echt wat heftiger geworden, hij was ondertussen aan het helpen met de kunststof kozijnen want de achter kozijnen en voor kozijnen waren er helemaal uit op dat moment. Het werd bij mij maar met de minuut heftiger met de pijn.

Om 12.44 uur heeft mijn man de verloskundige weer gebeld en gezegd dat het nu allemaal veel intenser is en dat de weeën nu echt om de 3/4 minuten er zijn en het echt langer als een minuut aanhoudt. De verloskundige zei dat ze nog op een kraamvisite was en deze maakte ze af en kwam daarna direct onze kant op. Op dat moment wist ik echt niet waar ik opeens met de pijn heen moest, zo had ik geen pijn en zo in eens hele erge intense pijn. In de tussentijd was het 13.10 uur en wist ik niet meer wat ik moest. Ik zei tegen mijn man dat mijn broek uit moest en ik het gevoel kreeg dat ik mee moest persen. Dit probeerde ik nog niet want er was nog niemand bij ons.

Om 13.15 uur kwam de verloskundige die zag dat de bevalling al goed aan de gang was. Ze ging direct kijken naar mijn ontsluiting, want ik was medisch en had in het ziekenhuis moeten bevallen. Ik hoorde dat ze zei dat ik al heel ver heen was. Ik had al 6/7 centimeter ontsluiting! Dit is bizar snel gegaan. Op het moment dat ik een wee had, ging ze weer checken hoeveel ontsluiting ik had. Op dat moment voelde ze en ze zei meteen: het ziekenhuis gaan we niet meer redden. Als je mee moet persen dan pers je mee. Om 13.26 uur heeft de verloskundige de kraamzorg gebeld voor het assisteren bij de bevalling. Maar dit ging allemaal zo bizar snel en helemaal voor een eerste kindje, dat de kraamzorg het niet kon redden. Dit had de verloskundige ook niet verwacht toen we haar om 12.44 uur belden. Onze dochter is namelijk al om 13.44 uur geboren! Ze woog 2710 gram. En wat deed zij het super goed!

Ondanks de hele snelle bevalling is alles goed gegaan met mij en met de kleine! Wel is het allemaal heel moeilijk om te verwerken omdat je niet weet wat je moet verwachten bij je eerste kindje en het allemaal zo snel is gegaan. Het is allemaal zo onwerkelijk en bizar.

En dan komt de eerste kraamweek.  Wat is dat spannend als gezin zijnde en vooral van je eerste. Gelukkig hebben we een hele fijne kraamverzorgende gehad. Maar geestelijk ben/was ik nog veel bezig met de bevalling en probeer ik dit nog allemaal een beetje te verwerken. De eerste twee nachten na de bevalling heb ik veel nagedacht over de bevalling en zag ik het steeds weer voor me in mijn hoofd.

En dan hoor je van veel kanten “Oh wat fijn z’n korte bevalling! Echt super fijn is dat”. Als je dit dan hoort, voel je je niet echt begrepen en ga je ook nog twijfelen aan jezelf of je dan echt niet mag klagen over je bevalling en of het allemaal echt zo makkelijk is geweest. Maar uit mijn ervaring kan ik zeggen, dat het echt wel heftig is en impact heeft. Je lichaam kan op z’n moment zich nergens op voorbereiden en gaat in eens op een soort van “overlevingsmodus”. Gelukkig kan ik er met mijn man heel goed over praten en kunnen we bij elkaar ons verhaal kwijt. Want voor hem is het natuurlijk ook veel hoe en wat er gebeurd is. Zo zit je midden in een verbouwing en zo is je vrouw opeens aan het bevallen van jullie wondertje.

Ik deel dit verhaal omdat een ‘snelle’ bevalling vaak onderschat en als makkelijk bestempeld wordt. En daarom wil ik mijn kant van zo’n bevalling delen met jullie. En mocht je zelf ook moeite hebben met het verwerken van je bevalling, praat er met iemand over of schrijf van je af! Dit kan je echt helpen!